5.04.2013, Oko w oko z rebeliantami

Wczoraj mieliśmy nadzieję. Poszły słuchy, że rebelianci wracają w stronę stolicy. Dodało nam to otuchy. Wydawało nam się, że będzie dobrze. Przez głowę przeszła mi nawet myśl, że niepotrzebnie chowaliśmy te wszystkie rzeczy, zarywając noc i narażając się.

Pracowaliśmy spokojnie, jak to w piątki. Piątki zazwyczaj takie są. Zaczęliśmy zakładać gips dziecku ze złamaną ręką, gdy za oknem zobaczyłam ludzi w popłochu. Rodzice zabierali dzieci  i biegali we wszystkie strony w totalnej panice. A my co? Stoimy nad 11-letnim chłopcem i zastanawiamy się co się dzieje. Już są? Ilu? Czego chcą? Jeden z pielęgniarzy wyjrzał na zewnątrz i o dziwo okazało się, że nikt nie przyjechał, że nic się nie dzieje.

Później ktoś przysłał wiadomość, że jadą w tę stronę. Czekaliśmy niecierpliwie. Każdy starał się pracować, ale jakoś nam nie szło. Byliśmy rozkojarzeni, niespokojni. Poszłam do Majki, której labo jest wysunięte najbardziej w przód ze wszystkich pomieszczeń. Nagle usłyszałyśmy warkot silnika.

- Myślisz, że to duży samochód? – zapytałam momentalnie.

- Tak, na pewno. – odpowiedziała Majka.

Po chwili naszym oczom ukazał się motor, a po nim następny i jeszcze jeden. Za nimi biegli ludzie, kilkanaście osób. Wieźli nieprzytomnego chłopaka. Zastanawiałam się czy to dzieło rebeliantów czy raczej ofiara wypadku. Na szczęście okazało się, że to drugie. Chłopak miał porządnie roztrzaskaną głowę, szyli go przez dobrą godzinę, ale wyjdzie z tego.

W  tym samym czasie we wsi było słychać poruszenie. Przyjechali. Rebelianci przyjechali! Siedzieli  na komisariacie policji i debatowali. Myślałam jednak, że pójdzie jak po maśle, że tylko sprawdzają co się w naszej wsi dzieje. Po chwili jednak przyszedł mer, żeby oznajmić, że Seleka dostała wiadomość, że na misji ukrywamy cztery rządowe samochody! Cóż za paranoja!

Żeby załagodzić i może rozwiązać jakoś tą sytuację, Papa poszedł do nich. Poszedł do 20 uzbrojonych rebeliantów. Siedział u nich 15 minut, a my czekałyśmy na werandzie nie wiedząc co dalej. Przecież wszystko może się wydarzyć…  Na szczęście wrócił cały i zdrowy. Wyjaśnił, że nie mamy żadnych rządowych aut, że nie wiemy w ogóle o co chodzi. Wypytali go, sami tłumaczyli, że nie są tu po to, żeby robić problemy, że chcą tylko się rozejrzeć, poznać tutejszą sytuację.

Tym razem trafiliśmy na „grzecznych” rebeliantów. Tym razem.

Nasi afrykańscy przyjaciele znów pokazali nam kim są. Podczas pierwszego poruszenia Oskar momentalnie kazał Zuzi zamknąć aptekę, zgromadził nas razem i powiedział, że on tu zostaje, a nas zabiorą do domu Normana. Postanowiłyśmy jednak zostać. Miejscowi już kilka dni temu wyszli z inicjatywą pilnowania szpitala i misji. Nie śpią, patrolują teren. Robią dla nas tak wiele, więc i my staramy się im odwdzięczyć pokazując, że i nam zależy, bo jeśli wyjedziemy – oni, szpital, wieś, będą zrujnowane. Ze swojej więc strony możemy pracować dalej i próbować nagłośnić całą sprawę, tak jak robiliśmy do tej pory. Nie od nas zależy gdzie dotrą wiadomości o sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej. Teraz to już zależy od was. Prześlijcie to komu możecie. Powiadomcie wszystkich, których można. Poruszmy opinię publiczną. To nie może zostać tak jak jest. Nie możemy już patrzeć na tę bierność. „Sara be oko” – jak tu się mówi  - stwórzmy jedno serce, bądźmy jednym sercem. Poruszmy niebo i ziemię! Razem może się udać!

////////////////////

16:00

„Grzeczni rebelianci”?  Jak się okazało, mimo rozmów, nie udało się ich przekonać. Nadal utrzymują, że rządowe, czyli wrogie samochody są tutaj, że to my stoimy za ich zniknięciem, że to my…

Dali nam trzy dni. Tyle czasu mamy na oddanie samochodów i broni. Tak, broni także. Jeśli nie, będą z nami rozmawiać inaczej.

Nie wiemy czego się spodziewać. Nie wiemy ile warte jest ich słowo. Nie wiemy co będzie. Módlcie się za nas. Potrzebujemy teraz cudu.

/////////////////

20:00

Cud się stał! Zaraz po kolacji zobaczyliśmy duży samochód podjeżdżający pod bramę misji. „Mon pere! Mon pere!”  (proszę księdza!) – krzyczał ktoś. Przyjechali! Przyjechali do nas, do domu, na misję! W mig wysiedli z auta i zobaczyłam dwóch uzbrojonych rebeliantów idących w stronę drzwi. Poleciałam do pokoju po saszetkę z dokumentami, żeby schować ją pod ubrania. Ela zaczęła z nimi rozmawiać. „Proszę otworzyć!” – krzyknął żołnierz celując jej w brzuch. „Już, już! Czemu do mnie celujesz?! Co ja ci mogę zrobić?!” – odpowiedziała. Trochę go ten opór stłumił. Spokorniał. Dzięki Bogu.

Chwilę później dziesięciu facetów z bronią rozsiadło się na naszym podwórku. Zaczęli wypytywać o samochody, o dokumenty. Siedziałyśmy we trzy w salonie jak trusie i modliłyśmy się o cud. W tym czasie Ela z Papą byli między nimi, pokazywali im auta, rozmawiali. Słyszałyśmy tylko urywki. Tak bardzo chciałam, żeby to się skończyło. „Panie Boże biczowany, uchroń nas od cierpienia. Panie Boże cierniem ukoronowany,  uchroń nas.” – próbowałam.

Jak się okazało Papie brakowało dowodu rejestracyjnego od auta. Jeden z rebeliantów wciąż krzyczał: „Dawaj dowód rejestracyjny! Dawaj dowód!”. Papiery przeglądał drugi z nich. W ogólnym zamieszaniu w końcu zapomniał sprawdzić tego dokumentu. Czyż to nie był cud? Gdyby się zorientowali, mogliby stwierdzić, że to jedno z poszukiwanych aut – rządowe, nie nasze. Zabraliby je, to pewne. Gratis pewnie dorzuciliby serię z karabinu. Złość i broń zawsze sieją śmierć.

Mieli cały dzień na sprawdzenie tych papierów, na wywiad, na przeszukanie, na wszystko. Jakimi są ludźmi, jakie mają zamiary, że przychodzą pod osłoną nocy z bronią wymierzoną prosto w twój brzuch? Odpowiedź na to pytanie będzie nam pewnie dane poznać już niedługo. Bo odjechali. Nikomu nic się nie stało. Ale wrócą.  Nie chce nam się wierzyć, że tak nie będzie. Przygotowujemy się na kolejne spotkanie. Niestety.

Dlatego jeszcze raz prosimy was wszystkich, którzy tu dotarli, o modlitwę i rozsyłanie dalej informacji o RŚA. Jak żyć w takich warunkach? Jak pracować? Coś musi dać się zrobić. Przestańmy być w końcu obojętni! Nie mamy wyjścia. Musi nam się udać! 


Publikacja i rozpowszechnianie zawartości niniejszego bloga, są bez uprzedniej pisemnej zgody autora zabronione i stanowią naruszenie ustaw o prawie autorskim.