12.04.2013

Dziś mieliśmy dość sporo pracy. Jeśli tak dalej pójdzie, będziemy mogli za kilka dni oficjalnie otworzyć sezon na przeludnienie szpitala. Przybyło nam kilkoro dzieci w ciężkim stanie: 8-letni pigmejski chłopiec, któremu na głowę spadła duża gałąź (nadal ciężko powiedzieć czy się z tego wyzbiera), kolejny maluch z konwulsjami oraz cała grupa dzieciaków z poważną malarią i równocześnie bardzo niską hemoglobiną. Jeśli nie już, to w przyszłym tygodniu i u nich konieczne będą transfuzje. Może poprawią się bez tego? Może wystarczą same tabletki? Boże spraw! Bo odczynnika do oznaczania grup krwi prawie brak…

Ludzie, tak jak podejrzewaliśmy, zaczynają się schodzić z coraz dalszych okolic. Przemierzają ogromne odległości, żeby otrzymać pomoc medyczną. I to jeden z powodów dlaczego dzieci trafiają do nas w takich stanach.

Z miesiąca na miesiąc jest coraz więcej transfuzji. Z miesiąca na miesiąc pobijamy kolejne rekordy w ich ilości. Dzieci zazwyczaj ładnie zbierają się po nich do życia, a wyniki krwi po kilku dniach się poprawiają. Ale przetaczanie krwi jest konieczne. Nie możemy tego nie robić. Nie możemy patrzeć jak dzieci stopniowo słabną, jak przestają jeść, pić, a w końcu w ogóle trudno o złapanie z nimi jakiegokolwiek kontaktu. Widziałam już niejedną śmierć dziecka. Widziałam już śmierć dziecka, któremu nie zdążyliśmy zrobić transfuzji, rodzice przynieśli go zbyt późno. Pewnie nie raz jeszcze będę uczestniczyć w takich sytuacjach, ale nie chcę żeby powtarzały się częściej niż potrzeba. Nie chcę znów czuć tej bezsilności. Cholernej bezsilności.

Musimy wierzyć, że będzie dobrze. Musimy trwać i wierzyć, że jakoś wszystko się ułoży, że damy radę i wytrwamy. Mimo, że wszystko krzyczy, że trzeba zwijać się i wracać do siebie, że to wszystko już nie ma sensu. Musimy wierzyć. Wierzymy.