10.04.2013

Zginęły dzieci. Trójka dzieci w wiosce 30 km od nas znalazła nieznany mały przedmiot zostawiony uprzednio przez Selekę. Zaczęły się nim bawić. To był granat. Granat!  Dwójka maluchów w wieku około 8-9 lat zginęła na miejscu. Jedno jest w ciężkim stanie. Nie wiemy gdzie zostało przewiezione, przecież liczba szpitali jest tak ograniczona. Jeśli nie udzieli mu się pomocy, umrze i ono. Panie, wybacz sprawcom…

Takie sytuacje nas dołują. Kiedy wydaje się, że coś się poprawia, kiedy poziom napięcia powoli opada, dochodzi do takich wydarzeń. I wszystko nagle zaczyna wkurzać. I chce się odpuścić. Chociaż na moment.

Ale zaraz potem przychodzi znów to coś, co przyjść musi – zaufanie. Przecież gdyby nie ono, już dawno ucieklibyśmy gdzie pieprz rośnie. Ufamy każdego dnia, że mamy tu być, że mamy robić to co robiliśmy do tej pory. I jeszcze więcej. Możemy odpuścić. Odpuścić można zawsze, ale czy warto? W szczególności, że Ten, któremu ufamy ciągle daje nam znaki świadczące o tym, że o nas nie zapomniał.

W ostatnią niedzielę – święto Bożego Miłosierdzia, jechali do nas. Rebelianci byli w drodze do naszej wioski. Tak jak obiecywali, chcieli ponownie „wyjaśnić” sprawę zaginionych samochodów. Nie wiem, nie chcę nawet myśleć jakie byłyby tego dla nas  konsekwencje. Ale nie dojechali. W drodze, kilkanaście kilometrów stąd, pękła im opona. Tak o, bez powodu. Od kiedy to opony tak sobie pękają? Jak często pękają sobie bez wyraźnej przyczyny? Jest Taki, który to wie.

Dziękujemy więc raz jeszcze za waszą modlitwę. Bóg działa i my to działanie widzimy. Chroni nas. Nie da się temu zaprzeczyć.


Publikacja i rozpowszechnianie zawartości niniejszego bloga, są bez uprzedniej pisemnej zgody autora zabronione i stanowią naruszenie ustaw o prawie autorskim.