4.04.2013

Nie mam dobrych wiadomości. Rebelia się rozrasta, wszystko wymyka się spod kontroli. Państwowy szpital w Mbaiki, dużym mieście niedaleko nas, został doszczętnie ograbiony. Najpierw skradziono część leków, by później resztę z premedytacją zniszczyć, następnie wynieść wszystko to, co pozostało. Szpital opustoszał, prefektura opustoszała, nic nie funkcjonuje tak jak powinno. Wszyscy urzędnicy i inni wysoko postawieni pochowali się gdzie mogli. Policja i żandarmeria już nie istnieją. Także żaden szpital w stolicy nie ma racji bytu. Miasto zostało podzielone na sektory, aby utrzymać porządek – dzięki temu bojówki wiedzą, którą część miasta mogą okradać! Wszystkie organizacje międzynarodowe (włącznie z agendami ONZ) zostały okradzione, budynki zrujnowane. Misje, firmy, jedyna w kraju duża fabryka, zwykli obywatele – wszyscy, jak jeden mąż, zostali poważnie dotknięci wydarzeniami w kraju. Nie odpuścili nawet siostrom od Matki Teresy z Kalkuty.

Jak przebiega zazwyczaj wizyta szanownych panów rebeliantów? Każdy im grzecznie otwiera, tak jest bezpieczniej. Zabierają co chcą. Niestety wielokrotnie jest to wszystko – nie odpuszczą sobie nawet mebli, które mogą gdzieś później sprzedać. Jeśli masz samochód – zabierają samochód. Jeśli twój samochód jest zepsuty – wybijają w nim szyby lub puszczają serię z karabinu. Czasem po prostu odchodzą, gdy już się nasycą, a czasem niszczą co mogą. Dlaczego? Po co? A bo mogą!

Niestety to nie koniec przykrych przeżyć. Kiedy rebelianci już sobie pójdą, jest to znak dla miejscowej ludności, że drzwi do danego miejsca są otwarte. Można więc śmiało wchodzić i kończyć dzieło zaczęte przez uzbrojonych poprzedników. Przykre, bardzo przykre, ale prawdziwe…

My zaś przygotowujemy się na powitanie rebeliantów w okolicy. Dochodzą do nas bowiem niepokojące słuchy, że się zbliżają, że usłyszeli o jakimś porzuconym samochodzie, który mogą sobie przywłaszczyć, a jak już zawitają w te strony to będą pewnie chcieli odwiedzić i misję i szpital. Staraliśmy się ukryć co się da. Jest tutaj tak wiele dobra podarowanego przez ludzi z całej Polski. Tyle serca i pieniędzy zostało włożone w to, by móc wyposażyć pediatrię, by zapewnić miejscowej ludności dostęp do wody pitnej, by wyszkolić personel, by można było chorować w godnych warunkach. W ostatnim czasie przyjechał kontener z darami i zapas leków na cały rok! Czy mamy to wszystko teraz stracić? To nie jest Europa, tutaj nie da się złożyć zamówienia przez Internet i otrzymać paczki na następny dzień. Wiele rzeczy jest tutaj niemożliwych do kupienia. Przykładowo wenflony, które przyjechały z Polski i  które są dla nas podstawą – bez nich kroplówka z kininą ratującą życie, ringer dla skrajnie odwodnionych dzieci czy transfuzja, nie są możliwe. Bez nich nie mamy racji bytu. Bez nich dzieci będą umierać na naszych oczach, a my nic nie będziemy mogli zrobić. Czy tak ma być?  

Kiedy więc dziś po kilku godzinach upychania najcenniejszych leków w zakamarki szpitalnych korytarzy, usiadłyśmy kompletnie wykończone w jednym z pomieszczeń, pośród stosu kartonów z kroplówkami, których nie udało się nigdzie schować, chciało mi się płakać nad bezsensem tego wszystkiego, nad złem, które panoszy się tutaj bez opamiętania. Wiemy co spotkało inne szpitale. Czy i w naszym przypadku ma się to sprawdzić? Wiemy, że jest wiele osób, które się za nas modlą. Wiemy i widzimy tego efekty – już tyle razy nam się „udało”. Wydarzyło się już tyle Boskich Zbiegów Okoliczności.

Na razie czekamy. Może jutro wszystko się rozwiąże? Nie wiem już co gorsze – ta ciągła gotowość, to oczekiwanie na nieznane czy samo z nim spotkanie? Dziś wszyscy czekaliśmy. Czekaliśmy na rebeliantów. Kiedy więc usłyszeliśmy warkot ciężarówki, zamarliśmy. W mojej głowie pojawiło się pytanie: „Panie Boże, czy to już?”. Na szczęście odpowiedź przyszła szybko. Stara niebieska ciężarówka przywiozła nam kamienie pod budowę ogrodzenia przy szpitalu. Tak jak co dzień.

Jesteśmy tym wszystkim zmęczeni. Jesteśmy bardzo zmęczeni. W dzień nasłuchujemy telefonów z informacjami z innych misji rozsianych po całym kraju, wieczorami staramy się znów nie nasłuchiwać coraz częściej powtarzających się wystrzałów, a nocami usiłujemy po prostu zasnąć, co nie najlepiej nam jednak wychodzi. Wszyscy pragniemy spokoju i pokoju – tu, w Republice Środkowoafrykańskiej i w nas samych.

Chciałabym obudzić się jutro rano i mieć tę świadomość, że nikt nie zrobi krzywdy ani mi ani moim przyjaciołom, że będziemy mogli po prostu w spokoju pracować, że jednak wszystko będzie dobrze…  


Publikacja i rozpowszechnianie zawartości niniejszego bloga, są bez uprzedniej pisemnej zgody autora zabronione i stanowią naruszenie ustaw o prawie autorskim.