18.04.2013, strzelanina o 4:00 nad ranem

Wczoraj po 20:00 udało mi się sklecić co nieco na bloga i kiedy już miałam to wrzucać, pielęgniarze zawołali mnie do szpitala. Dziecko jednego z pracowników bardzo się pochorowało. Próbowaliśmy wszystkiego, ale stan się tylko pogarszał. Ojciec poprosił w końcu o chrzest, a po nim wszystko jakby zaczęło się poprawiać. Była nadzieja. W ogólnym zamieszaniu jednak wszyscy byliśmy na nogach do późnego wieczora i poszliśmy spać wykończeni dopiero około 1:00 w nocy.

Nie było nam dane długo odpoczywać. Równo o 4:00 zbudziły nas wystrzały. Najpierw jeden, po nim seria i znów jeden. Wyskoczyliśmy z łóżek – nie wiadomo było kto strzela, ilu ich jest, czego chcą. Zebraliśmy się jak zwykle na werandzie (zombie pidżama party) i zaczęliśmy nasłuchiwać.

Przyjechali na dwóch motorach (razem 5 ludzi – dwóch z Seleki i trzech współpracujących z nimi złodziei) szukając znów jakiegoś samochodu. Znaleźli go, ale nie chciał odpalić. Wkurzyli się.

Kiedy przejeżdżali drogą koło misji, kiedy jeszcze nie wiedzieliśmy czego chcą, znów podskoczyło mi ciśnienie. A co jeśli przyjadą do nas? Co jeśli puszczą serię z karabinów w naszą stronę? A co jeśli…?

Chwilę później poszliśmy znów spać, a raczej poszliśmy znów usiłować spać.

Z rana zostałam wezwana do tego samego dziecka co kilka godzin wcześniej. Po godzinie wróciłam do domu, żeby tylko zgarnąć resztę rzeczy i lecieć z powrotem. Tyle co zdążyliśmy wymienić parę słów i znów usłyszeliśmy motory i znów usłyszeliśmy wystrzały. Cały czas byli te kilka kilometrów od nas. Cały czas próbowali uruchomić ten samochód. Ograbili domy, sterroryzowali wszystkich. Mieli nadzieję, że wrócą do siebie autem, że będą mieli możliwość zabrania wszystkich łupów. Nie udało im się, ale wrócą. Wrócą na pewno. Zresztą z pustymi rękami nie odjechali – przyjechali na dwóch motorach, potem mieli już cztery. Cudowne rozmnożenie?

Początkowo wydawało się, że strzelają w powietrze, tak żeby tylko postraszyć. Nie było słychać płaczu ani zawodzenia, można było więc twierdzić, że nie ma ofiar śmiertelnych.

I tak, to fakt – chcieli postraszyć, nie było ofiar śmiertelnych, ale strzelali w ziemię. Kule leciały więc gdzie popadnie, odbijały się od twardej ziemi i wbijały w ściany domów, drzewa i ogrodzenia. Chwała Panu Jedynemu, że nikt poważniej nie ucierpiał!

Nasz pielęgniarz przyszedł do pracy spóźniony. Był wystraszony. Jedna z zabłąkanych kul utknęła w ścianie jego domu. Na szczęście na strachu się skończyło. Tym razem.

Także pracujemy dalej. Staramy się. Szpital częściowo się wyludnił – połowa pacjentów uciekła w las ze strachu przed rebeliantami. Nowi też się jeszcze nie pojawiają.

Chodzą słuchy, że mają wrócić jeszcze dziś. Zdecydowana większość naszych znajomych poszła w busz. Nawet ci, którzy do tej pory dzielnie trwali na posterunku. Wioska się wyludniła. Słyszeliśmt, że mają rozbroić bandytów, że mają to zrobić tutaj. Jeśli do tego dojdzie, będzie jatka. Istna jatka. Na nasze szczęście dzisiaj pada. Może nie dojadą? Może nie dziś?

No więc znów czekamy… 

Publikacja i rozpowszechnianie zawartości niniejszego bloga, są bez uprzedniej pisemnej zgody autora zabronione i stanowią naruszenie ustaw o prawie autorskim.